ორი წუთია ადამიანის სიცოცხლე და ამ ორ წუთსაც მტრობასა და შუღლში რატომ ვატარებთ?
რატომ ვიქცევით ისე, თითქოს ერთმანეთისთვის კარგი არაფერი გვემეტება?
რატომ დაგავეჩვიეთ ერთმანეთის თანადგომას, გამხნევებას, სიყვარულს და მხარდაჭერას?
განა აქ სამუდამოდ დავრჩებით ვინმე?
რა მოვიტანეთ ან რას წავიღებთ თან?
ჩვენ მხოლოდ მოგონებები შეგვიძლია დავტოვოთ, მოგონებები, რომლითაც გაგვიხსენებენ... ეს მოგონებები ან სითბოს და სიყვარულს აჩუქებს ადამიანს, ან ტკივილს და იმედგაცრუების ცრემლს... არჩევანს კი ჩვენ ვაკეთებთ, ვის როგორ დავამახსოვრებთ თავს...
ია კარგარეთელი